***
Filmi dramë amerikan Moonlight me një performancë të mrekullueshme të aktorëve, është një humnerë e thellë psikologjike. Mbi të gjitha është një himn i dhimbjes së njeriut që ndihet i veçuar. I fyer dhe i dëbuar nga realiteti. Dhe nga fanatizmi njerëzor që fatkeqësisht ende qëndron si statujë para turmës që e adhuron. Moonlight padyshim është rrëfim i trishtë, një vërejtje e madhe mbi pseudoliberalët dhe një mësim i duhur për konservatorët, që po rrezikojnë kaq shumë lirinë e secilit që e ka të hedhur në supe padëshirueshëm. Moonlight është një rrëfim dashurie në mes dy burrash që vetëm nën dritën e hënës, bëjnë atë që e thotë zemra e tyre e harbuar. Charles Baudelaire në Parajsat Artificiale shkruante se një njeri që pinte vetëm ujë, ka një sekret të madh që e mban fshehur njerëzve të tjerë. Personazhi kryesor pi vetëm ujë. Dhe sekreti është e gjithë përmbajtja e tij. Po ashtu drama amerikane është një reflektim mbi familjet e katandisura që kanë humbur kuptimin. Për familjet të cilat ndjejnë zgjimin vetëm atëherë kur e kanë djallosur, gjithë atë që duhej ta ruanin si sytë e ballit. Moonlight është çekiçi hyjnor që godet pandershëm tavolinën e njeriut që është përdhosur nga fati. Vjen një çast kur duhet të vendosim nëse duam të jetojmë të poshtëruar apo duhet të ecim drejt për të hapur dyert e panumërta para nesh. Moonlight është një dramë mbi motherfuckerët e dashuruar që qajnë si fëmijë bastard, në prehrin e ngrohtë të dashurisë, ardhur nga toka e trishtimit.
***
Lennoni thotë Zoti është njësia matëse e dhimbjes sonë. Për mua bota është fusha fizike, ku duhet të shtrihet kjo dhimbje. Vendi ku na bëhet e qartë shkalla e ulët e dobësisë dhe ku dëshmohet budallallëku i të qenit hero. Fatkeqësisht i të qenit njerëzor. Ndërkohë vetëm brenda këtij përçudnimi, ne mund ta arsyetojmë praninë. Mund ta arsyetojmë të bukurën, që po digjet flakë. Bota ende gjendet në majat e brirëve të një demi mitik. Vendi më i papërshtatshëm për të dërdëllitur për paqen dhe argumenti më i qëndrueshëm i ligësisë njerëzore. Pasqyra e vetme ku mund ta shohim veten. Ashtu se çfarë jemi. Të përgjakur dhe gojën mbushur me luftë. Të përgjakur dhe gjoksin mbushur me atom. Të përgjakur dhe mendjen mbushur me shpresë. Bota është formula kimike e absurdit.
***
Sot përsëri më shkoi mendja të bëj vetëvrasje. Desha ta shkruaja një letër; shporruni të gjithë. Natyrisht nuk e bëra. Isha tepër i lumtur në çastin që më shkoi mendja tek kjo gjë. Kur shoh fytyrat e njerëzve që i kam njohur gjithmonë, shpirti im i ndyrë qan si kafsha në ferr. I shoh se si po vjetërsohen. Bash i dalloj. Qenie që po shkojnë poshtë. Kjo ma prish pak. E kuptoj se diçka jokorrekte po ndodh me ne. Diç duhet të bëjmë por ende nuk jemi të aftë. Po të isha Zot, Zot na ruaj. Do të ja falja njerëzve vetëm një gjë. Veten e tyre. Dhe pastaj do t’i braktisja. Përgjithmonë.
13 shkurt 2017
