Politika e Strucit si frikë dhe shpresë
Disa fjalë mbi filmin e animuar “Politika e Strucit” (Ostrich Politic) që do të shfaqet në edicionin e X të Anibar.
Një fjali goxha cinike që e karakterizon mospranueshmërinë e argumentit, aq e hovshme saqë buron diku nga thellësia e barkut, është fjalia popullore: “Mos do që të ta vizatoj?”. Gjuha teknike e manipulative e politikanëve, politikat që favorizojnë aksh interesi, fenomenet shoqërore që për zanafillë kanë politikat e politikanët, domosdo dhe vazhdimisht kanë nevojë për dekonstruktime. Dhe këtë punë, siç edhe kemi mundur ta kuptojmë tashmë, më së miri e kryen njëfar arti audiovizuel, që ndryshe njihet si animacion.
Sa për ilustrim, një prej mënyrave për të dekonstruktuar politikat – në këtë rast ato ambientaliste – të politikanëve sot, mund të merret si referencë filmi i shkurtër i animuar “Politika e Strucit” (Ostrich Politic), i regjisorit libanez, Mohammad Houhou.
Në një botë normale të strucave (që si paralele ka rutinën e homo sapiensëve të shekullit 21), një politikë shtetërore e synon të vërtetën: pas zbulimit të fundit shkencor duhet të rrëzohet biologjia e strucave. Një shkenctar struc argumenton se mbulimi i kokës së llojit të tyre ka qenë gabim biologjik dhe nuk ka të bëjë asgjë me sjelljet e tyre instinktive. Kjo gjetje kodifikon ndalimin e mbulimit të kokës. Ditë më pas, kjo politikë e prodhon kaosin. Si e kundërt që është, përkundër se paria udhëheqëse e shtetit jep shpresë për sinkronizimin e shkencës me politikbërjen, ajo kthehet prapa. Zbulimi i kokës për kohë të gjatë ua dëmton strucave dëgjimin; ekspozimi i gjatë në diell u shkakton atyre impotencë duke ndikuar drejtëpërdrejt në sistemin e riprodhimit; u dëmtohet të pamurit dhe sistemi neuromuskular.
Animacioni i realizuar me narrativë poetike, ravijëzon botëkuptimet ambientaliste dhe thelbësisht të ndryshme të Barack Obamas dhe Donald Trump. Realizimi i këtij animacioni rreth gjashtë minutësh të sjellë ndërmend pamjet dhe mesazhet e filmave siç janë “Kohët Moderne” (Modern Times) të Charlie Chaplin, koreografitë e regjisorit Busby Berkeley, dhomën e emergjencës së “Dr. Strangelove” të Stanley Kubrick, e të ngjashme.
Sidoqoftë, vështirë që ky animacion të mos lexohet përmes lenteve dikotomike: ka shpresë që një herë dhe një ditë vizioni i politikanëve të jetë në shërbim të njerëzve; mbajtja e gjatë e kokës në dhe, për strucat (lexo: njerëzit), është më e rrezikshme se sa biologjikja. Deri atëherë, ashtu siç e përmbyllë ky varg filmin, mes të njohurave dhe të panjohurave, diku në honet e errësirës, gjindet diku shpresa.
“Kështu ne endemi në zymtësi,
me një shkëndijë ndezur në shpirt.
Nëse poezia mashtroi rrugën e së vërtetës,
jemi mashtruar edhe ne,
duke e ditur”.
P.S.
Animacionet asnjëherë nuk mund të jenë të rastësishme dhe vetëm të një moshe. Ato shfaqen si cinike, të vrazhda e perverse. Ato e konstruktojnë gjithmonë të ardhmen, domethënë shoqërinë viteve që vijnë, kurrë të keqen e tashme, domethënë politikën e mbrapshtë aktuale.
